İnsan kör, sağır ve dilsiz doğar. Yaş aldıkça görür, duyar ve konuşur. Ben insanı elmaya benzetirim. önce filizlenir, yeşerir ve olgunlaşır.. İşte insan da böyledir aslında doğar, büyür ve olgunlaşır. Bazı çocukların erken yaşta olgunlaştığını ve bazı olgunlaşan insanların ise hala daha çocuk ruhlu olduğu kaçınılmaz bir gerçektir.
İnsan neden çocuk ruhlu olmak ister? Çocukluğunu yaşayamadığı için mi? Birçok doktor bunun bir psikolojik sorun olduğunu söyler. Gerçekten de bir sorun mu orası tartışılır bence. Çünkü çocuk masumiyet demektir, oyun oynarken düştüğünde saatlerce ağlamak yerine oyuna devam etmektir. Kısacası çocuk demek, umut demektir.
Olgunlaşmış bir insan çocuk ruhunu kaybeder mi? Bence kaybetmemeli. Ölüm denilen, gerçek hayata geçiş kapısı bizi nerede ve ne zaman yakalayacağı bilinmiyor. Bu yüzden içimizde her zaman çocukla çocuk olabilecek , ağlamak yerine daha çok gülecek bir ruhun olması gerekir. Peki siz, içinizdeki çocuk ruhunu yaşatıyor musunuz?
Zeyneb Özçelik.